Η γονιδιωματική αποτύπωση στο DNA των άγριων αιλουροειδών της υφηλίου αποσαφηνίζει το φυλογενετικό δέντρο της γάτας, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα πολλές αξιοσημείωτες μεταναστεύσεις της οικογένειάς της κατά το παρελθόν.Κομψά και αινιγματικά, τα αιλουροειδή προσελκύουν την προσοχή όχι μόνον όσων κάθονται στον καναπέ παίζοντας με τα μικρότερα είδη της οικογένειας, αλλά και των επιστημόνων που προσπαθούν να λύσουν το γρίφο της προέλευσης και εξέλιξης των μεγαλύτερων συγγενών τους. Πού αναδύθηκε η σύγχρονη οικογένεια των αιλουροειδών; Γιατί και πότε άφησαν την πατρογονική τους εστία και μετανάστευσαν από τη μία ήπειρο στην άλλη; Πόσα είδη υπάρχουν σήμερα και ποια από αυτά έχουν στενή συγγένεια μεταξύ τους;
Οι ειδικοί γενικά συμφωνούν ότι υπάρχουν περί τα τριάντα επτά είδη στην οικογένεια Αιλουρίδες (Felidae), αλλά έχουν προταθεί δεκάδες σχήματα κατάταξης σύμφωνα με τα οποία τα αιλουροειδή μπορεί να περιλαμβάνουν από δύο μέχρι και είκοσι τρία γένη. Πώς να επιχειρηματολογήσει κανείς υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης; Πέραν του δέρματος, τα διάφορα είδη αιλουροειδών μοιάζουν εντυπωσιακά μεταξύ τους —είναι σαν γάτες μεγάλου, μεσαίου και μικρού μεγέθους. Ακόμη και ένας ειδικός δυσκολεύεται να ξεχωρίσει το κρανίο ενός λιονταριού από εκείνο μιας τίγρης, ενώ οι γενετικές έρευνες που διεξήχθησαν κατά τις δυο προηγούμενες δεκαετίες απέτυχαν να ταξινομήσουν τα αιλουροειδή σε οριστικές ομάδες.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η επανάσταση στον προσδιορισμό της αλληλουχίας του γονιδιώματος των διάφορων οργανισμών, που προωθήθηκε από το Πρόγραμμα για τη Χαρτογράφηση του Ανθρώπινου Γονιδιώματος και από ισχυρές τεχνολογίες ανίχνευσης του DNA, μας προσέφερε ορισμένα εξαιρετικά πολύτιμα νέα ερευνητικά εργαλεία. Χρησιμοποιώντας αυτές τις νέες τεχνικές, οι δύο συγγραφείς του άρθρου, με τη βοήθεια συναδέλφων μας από άλλα ιδρύματα, σχεδιάσαμε το πρώτο επαρκώς αναλυτικό φυλογενετικό δέντρο των Αιλουριδών. Συγκρίνοντας τις ίδιες αλληλουχίες DNA τριάντα γονιδίων σε κάθε ζωντανό είδος αιλουροειδούς, κατορθώσαμε να προσδιορίσουμε τους κλάδους του δέντρου. Κατόπιν, για να βρούμε τη χρονική στιγμή που αναδύθηκε ο κάθε κλάδος, χρησιμοποιήσαμε αξιόπιστα χρονολογημένα απολιθώματα και αναλύσεις «μοριακών ρολογιών» (οι οποίες, με βάση την έκταση των διαφορών σε δεδομένα γονίδια, μας δίνουν μια εκτίμηση της στιγμής απόκλισης των διάφορων ειδών). Τα αποτελέσματα των ερευνών μας έδωσαν την πρώτη σαφή εικόνα για τις συγγενικές σχέσεις μεταξύ των αιλουροειδών όλων των μεγεθών και μας βοήθησαν να ανακαλύψουμε πώς και πότε αυτοί οι έξοχοι θηρευτές αποίκισαν τις πέντε ηπείρους.
Παρατηρήσαμε αμέσως ότι οι μελέτες DNA φαίνονταν να ομαδοποιούν τα τριάντα επτά είδη σε οκτώ διακεκριμένα συμπλέγματα, η «γενεαλογικές γραμμές». Μας εντυπωσίασε —και μας ενθάρρυνε—το γεγονός ότι οι οκτώ ομάδες που προσδιορίστηκαν αποκλειστικά με βάση τη μοριακή ανάλυση συμφωνούσαν με άλλου τύπου παρατηρήσεις, όπως το γεγονός ότι τα είδη μιας γενεαλογικής γραμμής είχαν συχνά κοινά μορφολογικά, βιολογικά και φυσιολογικά χαρακτηριστικά που ανευρίσκονταν μόνο στην ομάδα τους. Για παράδειγμα, μια γενεαλογική γραμμή περιλαμβάνει όλα τα μεγάλα βρυχώμενα αιλουροειδή [ΤΟ λιοντάρι, την τίγρη, τη λεοπάρδαλη, τον ιαγουάρο (τζάγκουαρ) και τη λεοπάρδαλη του χιονιού]. Η ικανότητά τους για βρυχηθμό οφείλεται στο ατελώς οστεοποιημένο υοειδές» ένα οστό του αυχένα που στηρίζει τη γλώσσα. Επιπλέον, στην ομάδα αυτή ανήκει η νεφελώδης λεοπάρδαλη και η νεφελώδης λεοπάρδαλη της Βόρνεο, ελάχιστα γνωστά μεσαίου μεγέθους είδη αιλουροειδών με ωραίο «μαρμαροειδές» δέρμα εξαιτίας μιας ελαφρώς διαφορετικής δομής στον αυχένα τους, τα ζώα αυτά δεν μπορούν να βρυχηθούν.
Από τη σύγκριση των αλληλουχιών DNA ταυτοποιήσαμε τις γενεαλογικές γραμμές, τη σειρά ανάδυσής τους και —με τη βοήθεια της βαθμονόμησης των απολιθωμάτων—το χρόνο εμφάνισής τους. Ωστόσο, χρειαζόμασταν δύο επιπλέον στοιχεία για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα και να βρούμε πότε εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τα αιλουροειδή και πώς κατέληξαν να έχουν τη σημερινή κατανομή τους στην υφήλιο. Πρώτα προσδιορίσαμε τη σημερινή κατανομή κάθε είδους αιλουροειδών και τις περιοχές που ανευρίσκονταν οι πρόγονοί του βάσει των απολιθωμένων λειψάνων. Κατόπιν κοιτάξαμε τον κόσμο των αιλουροειδών από τη σκοπιά ενός γεωλόγου που εξετάζει τη σύνθεση των ιζηματογενών αποθέσεων για να προσδιορίσει την ανύψωση και την πτώση της στάθμης της θάλασσας. Όταν η στάθμη της θάλασσας ήταν χαμηλή, οι χερσαίες γέφυρες συνέδεαν τις ηπείρους επιτρέποντας στα θηλαστικά τη μετανάστευση σε νέες επικράτειες. Όταν η στάθμη της θάλασσας ανυψώθηκε ξανά, τα ζώα που βρίσκονταν στις διάφορες ηπείρους απομονώθηκαν εκ νέου. Μελέτες σπονδυλωτών δείχνουν ότι η απομόνωση σε ηπείρους, ή σε νησιά, παρέχει αυτό ακριβώς που απαιτείται για να αποκλίνει γενετικά ένας πληθυσμός σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπορεί να διασταυρωθεί πλέον με σύγχρονους απογόνους των πρώην συγγενών του —την αναπαραγωγική απόσταση ττου χαρακτηρίζει την ειδογένεση. Εξοπλισμένοι με αυτά τα κομμάτια του παζλ, κατορθώσαμε να κατασκευάσουμε μια εύλογη ακολουθία μεταναστεύσεων στην ιστορία των Αιλουριδών.Με βάση το αρχείο απολιθωμάτων και μόνον, οι περισσότεροι ερευνητές έχουν αποδεχθεί ότι ένα αιλουροειδές ονόματι ψευδαίλουρος (Pseudaelurus), που έζησε στην Ευρώπη πριν από 9 με 20 εκατομμύρια χρόνια, ήταν ο τελευταίος κοινός πρόγονος των σύγχρονων αιλουροειδών. [Ο ψευδαίλουρος δεν ήταν το πρώτο αιλουροειδές. Μεγαλόσωμα αιλουροειδή με μακριούς κοφτερούς κυνόδοντες (οικογένεια Nimravidae) ζούσαν μέχρι και 35 εκατομμύρια χρόνια πριν, αλλά σχεδόν όλοι οι απόγονοί τους έχουν πλέον εξαφανιστεί.] Οι πρόσφατες μοριακές έρευνές μας, ωστόσο, υποδηλώνουν ότι όλα τα σύγχρονα αιλουροειδή προέρχονται από ένα η περισσότερα είδη ψευδαίλουρου που έζησαν στην Ασία πριν από 11 περίπου εκατομμύρια χρόνια. Παρότι δεν είμαστε βέβαιοι για το ακριβές είδος αυτού του αρχαϊκού αιλουροειδούς, πιστεύουμε ότι η αρχαία ομάδα περιλάμβανε τον Αδάμ και την Εύα των τριάντα επτά ειδών Αιλουριδών που υπάρχουν σήμερα.
Η πρώτη ομάδα διακλαδώθηκε από αυτό το μυστηριώδες αιλουροειδές της Ασίας πριν από 10,8 περίπου εκατομμύρια χρόνια, σχηματίζοντας τη γενεαλογική γραμμή του πάνθηρα , στην οποία σήμερα υπάγονται τα μεγάλα βρυχώμενα αιλουροειδή και τα δύο είδη νεφελώδους λεοπάρδαλης. Ένας δεύτερος διαχωρισμός 1,4 περίπου εκατομμύρια χρονιά αργότερα, επίσης στην Ασία, οδήγησε στη γενεαλογική γραμμή του ερυθροκάστανου αγριόγατου, η οποία σήμερα αποτελείται από τρία μικρά αιλουροειδή τα οποία εξελίχθηκαν στη νοτιοανατολική Ασία και ζουν ακόμα εκεί. Ο επόμενος διαχωρισμός από την αρχική ομάδα σχημάτισε τη γενεαλογική γραμμή του καρακάλ, η οποία σήμερα εκπροσωπείται από τρία μεσαίου μεγέθους είδη των οποίων οι πρόγονοι πέρασαν στην Αφρική 8 με 10 εκατομμύρια χρόνια πριν, αποτολμώντας την πρώτη διηπειρωτική μετανάστευση. Κατά την περίοδο αυτή, η στάθμη της θάλασσας έπεσε 60 μέτρα κάτω από τα σημερινά επίπεδα, συνδέοντας την Αφρική και την Αραβική Χερσόνησο με χερσαίες γέφυρες και από τις δύο πλευρές της Ερυθράς Θάλασσας και διευκολύνοντας έτσι τη μετανάστευση προς την Αφρική.
Τα αιλουροειδή μεταναστεύουν επειδή η έμφυτη συμπεριφορά τους απαιτεί διασπορά για κάθε γενιά. Όταν μπαίνουν στην εφηβεία, τα νεαρά αρσενικά, και περιστασιακά τα θηλυκά, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την περιοχή όπου γεννήθηκαν. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, οι αυξανόμενοι πληθυσμοί αιλουροειδών απαιτούν συνεχώς μεγαλύτερη χωροκράτεια για την εξάπλωσή τους. Η συμπεριφορά αυτή, σε συνδυασμό με την πίεση να ακολουθήσουν τα μεταναστεύοντα είδη θηραμάτων τους, ενδεχομένως εξηγεί τι τα παρακίνησε σε μακρινά ταξίδια. Επιπλέον, τα αιλουροειδή είναι έξοχοι θηρευτές, ικανοί για ταχεία εξερεύνηση νέων περιοχών άμα τους δοθεί η ευκαιρία, και έτσι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι μετακινούνται σε ανεκμετάλλευτες περιοχές με επιτυχία.
Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα που τα αιλουροειδή της Ασίας άρχισαν να μετακινούνται προς την Αφρική, διασκορπίστηκαν επίσης σε όλη την Ασία και διέσχισαν τη Βερίγγειο χερσαία γέφυρα στην Αλάσκα. Ενώ τα αιλουροειδή περιφέρονταν αναζητώντας τη λεία τους στην Ασία, την Ευρώπη, την Αφρική και τη Βόρεια Αμερική, η στάθμη της θάλασσας ανυψώθηκε ξανά διαχωρίζοντας τις ηπείρους, οπότε με την απομόνωση και την αλλαγή των ενδιαιτημάτων αναδύθηκαν περίπου είκοσι νέα είδη. Στη Βόρεια Αμερική, οι γενεαλογικές γραμμές του οσελότου και του λύγκα διαχωρίστηκαν από τους αρχικούς μετανάστες πριν από 8 και 7,2 εκατομμύρια χρόνια αντίστοιχα, και η γενεαλογική γραμμή του οσελότου διακλαδίσθηκε εκεί τελικά σε δύο είδη, ενώ από την άλλη ομάδα προέκυψαν τέσσερα είδη: τρεις λύγκες και το μπόμπκατ (ερυθρός λύγκας). Από τη γενεαλογική γραμμή του πούμα, η οποία διαχωρίστηκε πριν από 6,7 εκατομμύρια χρόνια, προέκυψε το πούμα (κούγκαρ, η λέοντας των ορέων), το ιαγουαρόντι και ο αμερικανικός γατόπαρδος (τσίτα). Τα απολιθωμένα λείψανα όλων αυτών των ειδών στις αποθέσεις της Αμερικής υποδηλώνουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο την προέλευσή τους από το δυτικό ημισφαίριο.
Πριν από 2 έως 3 εκατομμύρια χρόνια, μια νέα εποχή των παγετώνων προκάλεσε νέα πτώση της στάθμης των ωκεανών, έτσι ώστε να συνδεθούν, μαζί με τις μετακινούμενες χερσαίες μάζες, οι δύο ήπειροι της Αμερικής μέσω της διώρυγας του Παναμά. Ορισμένα αιλουροειδή της εποχής εκείνης άδραξαν την ευκαιρία για να μεταναστεύσουν κατευθυνόμενα προς τα νότια, και βρέθηκαν σε μια ήπειρο που δεν διέθετε κανένα πλακουντοφόρο σαρκοφάγο (καμία αρκούδα, σκύλο, αίλουρο, μεφίτιδα κ.λπ. ). Η Νότια Αμερική είχε απομονωθεί από τις βόρειες χερσαίες μάζες επί δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, και εκεί υπήρχαν άφθονα μαρσιποφόρα, συμπεριλαμβανομένων και πολλών επιτυχημένων σαρκοφάγων "ποικιλιών. Τα αιλουροειδή όμως που έφτασαν εκεί μέσω του Παναμά ήταν ήδη οι τελειότεροι θηρευτές: μεγαλόσωμοι, ταχείς, επιδέξιοι, άγριοι και φονικοί. Τα μαρσιποφόρα σαρκοφάγα δεν μπορούσαν να συγκριθούν μαζί τους. Σχεδόν όλα τα ενδημικά είδη μαρσιποφόρων αντικαταστάθηκαν σύντομα από μεταναστεύσαντα σαρκοφάγα, όπως τα αιλουροειδή της γενεαλογικής γραμμής του οσελότου, τα οποία διαφοροποιήθηκαν περαιτέρω στη νέα πατρίδα τους και δημιούργησαν επτά είδη που επιβιώνουν ακόμα στη Νότια Αμερική.
Καθώς η τελευταία παγετώδης εποχή πλησίαζε στο τέλος της πριν από 12.000 χρόνια, τα παχιά στρώματα πάγου που κάλυπταν όλο τον Καναδά και τη βόρεια στρωματογραφική στήλη των ΗΠΑ έλιωσαν σταδιακά μεταμορφώνοντας τα έρημα τοπία στις δασώδεις εκτάσεις και στους λειμώνες της Βόρειας Αμερικής. Μετά τη μεγάλη τήξη, ο κατακλυσμός εξάλειψε απότομα σαράντα είδη θηλαστικών από τη Βόρεια Αμερική. Οι εξαφανίσεις του Πλειστοκαίνου, όπως ονομάζονται, αφορούσαν το 75% των μεγάλων ζώων που ζούσαν εκεί. Τα μαμούθ, τα μαστόδοντα, οι άγριοι λύκοι, οι γιγάντιες μικροπρόσωπες αρκούδες, οι γιγαντιαίοι χερσόβιοι βραδύποδες, τα αμερικανικά λιοντάρια, οι μαχαιρόδοντες, τα πούμα και οι γατόπαρδοι θα εξαφανίζονταν όλα από τη Βόρεια Αμερική [βλ. και C. Josh Donlan, «Επαναφέροντας τα μεγάλα άγρια ζώα», Scientific American Ελληνική Έκδοση, Αύγουστος/Σεπτέμβριος 2007]. Οι γατόπαρδοι κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι σήμερα καθότι αρκετά εκατομμύρια χρόνια Πριν, όταν η στάθμη των θαλασσών ήταν ακόμα χαμηλή, κάποιοι πρόγονοί τους είχαν επιστρέψει στην Ασία και κατόπιν στην Αφρική. Τα πούμα απέφυγαν την εξαφάνιση καταφεύγοντας στη Νότια Αμερική, εποίκισαν δε εκ νέου τη Βόρεια Αμερική ύστερα από πολλές γενιές. Τα υπόλοιπα είδη δεν επέστρεψαν ποτέ.
Περίπου την ίδια εποχή που οι γατόπαρδοι επέστρεψαν μέσω του Βερίγγειου Πορθμού από την Αμερική στην Ασία, οι πρόδρομοι της γενεαλογικής γραμμής της λεοπάρδαλης και της κατοικίδιας γάτας διέφυγαν από τα πάτρια εδάφη τους μέσω της Βερίγγειου χερσαίας γέφυρας προς την Ασία. Κατόπιν, η γενεαλογική γραμμή της λεοπάρδαλης αναπτύχθηκε δημιουργώντας την ασιατική λεοπάρδαλη και τέσσερα μικρά είδη που σήμερα βρίσκονται στην Ινδία (ερυθρόστικτος αγριόγατος), τη Μογγολία (αγριόγατος μανούλ), την Ινδονησία (πλατυκέφαλος αγριόγατος) και άλλα ενδημικά είδη διάσπαρτα στην Ασία (αλιευτικός αγριόγατος).
Επίσης στην Ασία την ίδια περίοδο, τα μεγάλα βρυχώμενα αιλουροειδή της γενεαλογικής γραμμής του πάνθηρα εξαπλώθηκαν σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από πριν. Ογκώδεις τίγρεις βάρους 320 κιλών είχαν διασπαρεί σε όλη τη νότια και την ανατολική Ασία (Ινδία, Ινδοκίνα, τον Πορθμό Σούντα και την Κίνα), ενώ, από την άλλη, στη νότια και δυτική κεντρική Ασία οι λεοπαρδάλεις του χιονιού προσαρμόστηκαν σε μεγάλα υψόμετρα στα Ιμαλάια και τα Αλτάια Όρη. Οι λεοπαρδάλεις διεσπάρησαν όχι μόνο σε όλη την Ασία αλλά και στην Αφρική, όπου βρίσκονται σήμερα. Τα λιοντάρια και οι ιαγουάροι ταξίδεψαν στη Βόρεια Αμερική κατά το ύστερο Πλειόκαινο, πριν από 3 έως 4 περίπου εκατομμύρια χρόνια. Παρότι οι εξαφανίσεις του Πλειστοκαίνου εξάλειψαν και τα δύο είδη από τη Βόρεια Αμερική, οι ιαγουάροι διέφυγαν στη Νότια Αμερική, τα δε λιοντάρια, που είχαν επίσης διασπαρεί στην Αφρική, βρήκαν μια ήπειρο πιο φιλόξενη απ' ό,τι η Ευρώπη, η Ασία ή η Αμερική. Ο βασιλιάς της ζούγκλας κατορθώνει να επιβιώνει μέχρι σήμερα στην Αφρική, αριθμώντας πλέον λιγότερα από 30.000 άτομα. Στην Ασία, τα λιοντάρια έχουν ουσιαστικά εξαφανιστεί. Μόνο ένας πολύ μικρός εναπομείνας πληθυσμός 200 ατόμων ασιατικών λιονταριών, με ιδιαίτερα στενή διασταύρωση, επιβιώνει στο καταφύγιο του δάσους του Γκιρ στην επαρχία Γκουτζαράτ της δυτικής Ινδίας.
Οι γενετικές αναλύσεις μας έχουν επίσης αποκαλύψει ότι οι τίγρεις κινδυνεύουν άμεσα να εξαφανιστούν. Περίπου 73.000 χρόνια πριν, οι μαζικές ηφαιστειακές εκρήξεις στη λίμνη Τόμπα της Βόρνεο εξαφάνισαν δεκάδες είδη θηλαστικών στην ανατολική Ασία, συμπεριλαμβανομένου και ενός ευρέως διαδεδομένου πληθυσμού τίγρεων. Μια μικρή ομάδα τίγρεων επιβίωσε και δημιούργησε μια νέα φυλή στην περιοχή αυτή, αλλά η έλλειψη γενετικής ποικιλότητας στους σύγχρονους απογόνους τους υποδηλώνει ότι όσα άτομα επιβίωσαν πέρασαν από μια πληθυσμική στενωπό κατά την εποχή της ηφαιστειακής έκρηξης στην Τόμπα —αφήνοντας μόνο μια μικρή ομάδα ζώων για τη συνέχιση του είδους. Όπως οι γατόπαρδοι και τα πούμα της Βόρειας Αμερικής, η τίγρη «τη γλίτωσε» παρά τρίχα.
Η τελευταία πράξη του ταξιδιού των αιλουροειδών, από τη ζούγκλα μέχρι τα σαλόνια μας, ξεκίνησε στα πυκνά δάση και τις απέραντες έρημους γύρω από τη λεκάνη της Μεσογείου. Εκεί αναδύθηκε σταδιακά μια πεντάδα ειδών μικρών αιλουροειδών (βάρους μικρότερου των 10 κιλών) —ο αγριόγατος της ζούγκλας στην ανατολική Ασία, ο αγριόγατος της άμμου στη Μέση Ανατολή, ο μαυροπόδαρος αφρικανικός αγριόγατος και ένα πανταχού παρόν είδος αγριόγατου με τέσσερα σαφώς διακεκριμένα υποείδη (ευρωπαϊκό, κεντρικής Ασίας, Εγγύς Ανατολής και Κίνας). Από κάποιο από εκείνα τα υποείδη αγριόγατου ξεκίνησε ένα από τα πιο επιτυχημένα πειράματα της ιστορίας —αυτό της εξημέρωσης της γάτας. Μια μεγάλης κλίμακας μοριακή γενετική μελέτη των κατοικίδιων γατών και των αγριόγατων της υφηλίου που έκανε ο μεταπτυχιακός φοιτητής Carlos Driscoll, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, κατέδειξε με σαφήνεια αυτή τη διαδικασία. Όλες οι κατοικίδιες γάτες φέρουν γενετικές υπογραφές που ταιριάζουν με εκείνες των ασιατικών αγριόγατων του Ισραήλ και της Εγγύς Ανατολής.
Σήμερα πιστεύουμε ότι η γάτα εξημερώθηκε σε διάφορες περιστάσεις, όλες εντός της Γόνιμης Ημισελήνου πριν από 8.000 έως 10.000 χρόνια, καθώς οι νομαδικοί πληθυσμοί ανθρώπων άρχισαν να συναθροίζονται σε μικρά χωριά γύρω από τους πρώτους αγροτικούς καταυλισμούς. Αυτοί οι πρώτοι αγρότες καλλιέργησαν το σιτάρι, το κριθάρι και το ρύζι. Οι αγριόγατες της περιοχής, που προσελκύστηκαν ίσως από τα άφθονα τρωκτικά στις σιταποθήκες, προσέφεραν τελικά τη συντροφιά τους στους ανθρώπους, διατηρώντας τις επιφυλάξεις τους και κερδίζοντας τα προς το ζην εξολοθρεύοντας τα τρωκτικά. Οι όλο και πιο εξημερωμένες αγριόγατες αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν συνδέοντας τις τύχες τους με εκείνες των ανθρώπων.
Τα ζώα αυτά τελικά μετανάστευσαν για άλλη μία φορά. Η μετανάστευση αυτή ξεκίνησε πεζή, συνεχίστηκε με άμαξες και βαγόνια και ολοκληρώθηκε με υπερπόντια πλοία διασπείροντας την εξημερωμένη γάτα σε όλη την υφήλιο. Σήμερα ζουν ανά την υφήλιο περί τα 600 εκατομμύριο κατοικίδιες γάτες, και είναι σχεδόν το μοναδικό είδος αιλουροειδούς που οι οργανώσεις διατήρησης δεν θεωρούν ότι απειλείται με εξαφάνιση. Τον 19ο αιώνα, οι ιδιοκτήτες γατών διασταύρωναν επιλεκτικά τα αγαπημένα τους κατοικίδια για να δημιουργήσουν ωραιότερες ποικιλίες. Η Αμερικανική Ένωση Εκτροφέων Γάτας (ACFA) αναφέρει σαράντα μία καταγεγραμμένες ράτσες γάτας, από τη Μέην Κουν έως τη Σιαμέζα, την Περσική και την Κόρατ, και οι ρίζες όλων τους ανάγονται στη γέννηση του ανθρώπινου και του «γατίσιου» πολιτισμού στη Γόνιμη Ημισέληνο.
Η εξελικτική ιστορία που αναδύεται από τις μελέτες μας της οικογένειας των αιλουροειδών προαναγγέλλει τον νέο κλάδο της «γονιδιωματικής προϊστορίας». Όπως και στα αιλουροειδή, τα πρότυπα γονιδιωματικής ποικιλότητας που φέρει το κάθε είδος περιέχουν αποτυπώματα της συγγένειας, των μεταναστεύσεων, των στενωπών και των εξαπλώσεών του σε όλο τον πλανήτη.
Οι ταξινόμοι μέχρι σήμερα αντιμετώπιζαν δυσκολίες στην κατάταξη της οικογένειας των αιλουροειδών, καθότι τη αρχείο αποτυπωμάτων τους είναι πενιχρό και δύσκολο ξεχωρίζουν το απολιθώματα ενός είδους από εκείνα ενός άλλου. Με την ανάλυση του DNA των τριάντα επτά ζωντανών ειδών, οι συγγραφείς μπόρεσαν να ταξινομήσουν την οικογένεια των αιλουροειδών σε οκτώ γενεαλογικές γραμμές. Απομόνωσαν το DNA καθενός από τα τριάντα επτά είδη συλλέγοντας δείγματα αίματος. Η συλλογή όλων των δειγμάτων δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αφού ορισμένα από τα είδη είναι σπάνια και ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές. Ανέλυσαν επίσης επτά «παραπλήσια» είδη, στενούς συγγενείς των αιλουροειδών που ανήκουν στην οικογένεια Βιβερρίδες (viverridae) της μοσχογαλής [σιβέτ] και της μανγκούστας. Τα είδη αυτά μας παρέχουν ένα σημείο εκκίνησης για την εκτίμηση του χρόνου απόκλισης εντός της οικογένειας των Αιλουριδών.
Οι επιστήμονες εξέτασαν το DNA του Χ και του Υ χρωμοσώματος και του μιτοχονδρίου (κυτταρικό οργανίδιο που παράγει ενέργεια και κληρονομείται από τη μητρική γραμμή]. Εστίασαν στην αλληλουχία DNA 30 διαφορετικών γονιδίων, συνολικά σε 22.789 νουκλεοτιδικά γράμματα γιο κάθε είδος αιλουροειδούς, Σχεδόν οι μισές από αυτές τις αλληλουχίες εμφάνιζαν ενδοειδική ποικιλότητα. Οι διαφορές επέτρεψαν στους επιστήμονες να προσδιορίσουν ποιες ομάδες εμφανίζουν μεγαλύτερη συγγένεια μεταξύ τους και ποιες είναι οι παλιότερες. Τα γονίδιο συσσωρεύουν αλλαγές με την πάροδο του χρόνου. Αν οι αλλαγές αυτές δεν είναι επουσιώδεις, διατηρούνται. Έτσι, ένα είδος που αναδύθηκε πρώτο θα είχε περισσότερο χρόνο για να σημειώσει αλλαγές στα γονίδια του και θα παρουσίαζε τη μεγαλύτερη ποικιλότητα εντός οποιουδήποτε δεδομένου γονιδίου κατά συνέπεια, μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι τα είδη των οποίων τα γονίδια διαθέτουν πολλές παρόμοιες αλλαγές έχουν μεγαλύτερη συγγένεια μεταξύ τους.
Αφ' ης στιγμής οι αναλύσεις DNA επέτρεψαν στους ερευνητές να βρουν τα κομβικά σημεία διακλάδωσης, ή «διχάλες», στο φυλογενετικό δέντρο των αιλουροειδών, οι επιστήμονες στράφηκαν προς τα απολιθώματα για να εκτιμήσουν πότε ακριβώς έλαβαν χώρα οι διακλαδώσεις. Οι παλαιοντολόγοι έχουν προσδιορίσει την ηλικία δεκάδων απολιθωμάτων αρχαίων αιλουροειδών χρησιμοποιώντας μεθόδους ραδιοχρονολόγησης. Ορισμένα απολιθώματα αιλουροειδών, που Θεωρούνται ως οι ελλείποντες κρίκοι [ο πιο πρόσφατος κοινός πρόγονος μιας ομάδας όπως τα μεγάλο αιλουροειδή, οι λύγκες ή οι οσελότοι], μας παρείχαν 16 σταθερές χρονολογίες απολιθωμάτων για συγκεκριμένα σημεία διακλάδωσης στο δέντρο. Κατόπιν, υπολογιστικά σενάρια βασιζόμενα σε ένα σταθερό αθροιστικό μοριακό ρολόι μετέφρασαν τα γονιδιωματικά δεδομένα σε εκτιμήσεις του χρόνου που έχει παρέλθει έπειτα από κάθε κόμβο διακλάδωσης. (Η ιδέα τού μοριακού ρολογιού βασίζεται στην υπόθεση ότι ορισμένες εξελικτικές αλλαγές συμβαίνουν με σταθερά ρυθμό. Οι μεταλλάξεις, λόγου χάρη, μπορεί να ενσωματώνονται στο DNA των γονιδίων με σταθερούς ρυθμούς επί εκατομμύρια χρόνια. Οι διαφορές στο DNA, ως εκ τούτου, μπορούν να λειτουργήσουν ως «ρολόι» για τη μέτρηση του χρόνου κατά τον οποίο δύο γενεαλογικές γραμμές διαχωρίστηκαν από έναν κοινό πρόγονο.)
Η πιο πρόσφατη προσθήκη στις γονιδιωματικές αλληλουχίες είναι το πλήρες σύνολο των γενετικών πληροφοριών στο DNA μιας γάτας Αβησσυνίας που ονομάζεται Cinnamon. Με την πλήρη γονιδιωματική αλληλουχία της Cinnamon, μαζί με τις αλληλουχίες τριάντα δύο άλλων ειδών θηλαστικών [συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, του ποντικού, του σκύλου, της αγελάδας, του ελέφαντα και αντιπροσωπευτικών ειδών των περισσότερων τάξεων θηλαστικών), οι μελετητές της εξέλιξης έχουν συσσωρεύσει μια σχεδόν απεριόριστη συλλογή γενετικών πληροφοριών για τα 100 εκατομμύρια χρόνια εξελικτικής ιστορίας των σύγχρονων θηλαστικών.
Ναι, κανείς λογικός και πληροφορημένος άνθρωπος, δεν μπορεί πλέον να αρνηθεί την εξέλιξη από είδος σε είδος!
Στις λαϊκές δοξασίες και παραδόσεις των Κινέζων, ο Γήινος και Ουράνιος δράκοντας είναι οι πιο σημαντικοί και είναι αυτοί που μεταμορφώνονται σε δράκοντες βασιλιάδες (Lung Wang). Οι δράκοντες βασιλιάδες θεωρούνται θεοί που κατοικούν στους τέσσερις ωκεανούς, φέρνουν τη βροχή και προστατεύουν τους ναυτικούς. Οι άνθρωποι τους φαντάζονται ως τετράποδα πλάσματα, με φολιδωτό φιδίσιο σώμα , κέρατα, γαμψά νύχια, και μεγάλα δαιμονικά μάτια. Αυτοί οι δράκοντες βασιλιάδες, τους οποίους οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ανάμεσα στις μορφές των σύννεφων, ήταν οι πιο σεβαστές μορφές στο κινέζικο πάνθεον.
.png "English"){kind=small}
